jueves, 30 de enero de 2014

La piedra con la que tropiezo

Dicen que el ser humano es el único animal que tropieza dos veces con la misma piedra,  si eso es cierto, en mi caso debo ser una especie humana superior puesto que no tropiezo dos ni tres veces en la misma piedra si no que me he aferrado a esa roca como si fuese lo último que me queda en esta vida. 
He pecado tantas veces, que por repetición he seguido el mismo patrón,la misa conducta. Nada de esto sería importante si yo fuese la única dañada en este asunto. El problema reside cuando ese tropiezo afecta a otras personas y tus actos tienen consecuencias negativas en los demás ¿ Qué hacer cuando tu yo quiere cambiar la situación, quiere que todo sea diferente pero la antigua yo sigue sacando a flote esas malas costumbres? ¿Cómo poder controlar los instintos de siempre tropezar? ¿A caso no se puede y es imposible cambiar la conducta humana? 

Yo lucho contra mi demonio, aquel que me impulsa a cagarla, a hacer mal las cosas para que poco a poco se suavice, se relaje y deje que las cosas fluyan, de igual manera que fluyen mis palabras al escribir. Lucho para dar pasos al frente, firmes, seguro y con determinación para luego no volver atrás, no caminar como los cangrejos, avanzar y por fin vencer a la roca, sobrepasarla y ver que he sido capaz de chutarla y apartarla de mi camino de una vez por todas. Poder mirar al frente y decir, ya no existe tal problema. 





A. 

2 comentarios:

  1. Tu misma lo has dicho, el ser humano es el único que tropieza una, dos, tres, y hasta diez veces con la misma piedra. Pero es porque somos humanos, aprendemos de los errores pero a veces se nos olvidan las lecciones. Nadie es perfecto y, aunque no sé qué has hecho, te quiero con tus imperfecciones! <3

    ResponderEliminar
  2. A mi em passava això i a la llarga i sense donar-me compte vaig començar a canviar la manera de pensar.
    Em vaig donar compte que sense saber-ho un es posa limits i valles que l'entorn diu i que una matexa creu que és insuperable, però quan finalment et deixes de limits i del que digui l'entorn vas fent a poc a poc i encara que sigui per un instant arribes allà on havies desitjat.
    Així que si et proposes deixar la pedra al camí i seguir endavant costarà però ho aconseguiras creient amb el que fas.
    I t'ho dic molt en serio perquè a mi m'ha passat, no pesis que són xorrades per fer-te veure una sortida. Pensa que podràs i finalment ho faràs. :)

    ResponderEliminar